Je kent het misschien wel: het is weer weekend en elke avond is er een talentenshow op TV waarbij mensen hun uiterste best doen om goed in de smaak te vallen bij de desbetreffende juryleden. De hand van een van de juryleden hangt al boven de knop… Wat gaat er gebeuren?

Gelukkig is deze jury niet alleen. Samen met zestien miljoen andere juryleden wordt er een mening gevormd over het optreden van de desbetreffende artiest. Het gevolg hiervan is dat winnaars geen verliezers zijn. Maar ook andersom.

Met maken van muziek wordt tegenwoordig gezien als heldendom. Doordat we stempel winnaar en verliezer opplakken vergeten weleens dat muziek maken ook een beleving is. Hierdoor durven mensen vaak minder snel muziek te gaan maken.

Muziek als product of beleving?

We kennen muziek allemaal als een eindproduct. De cd, MP3 of als concert. Maar hier is een heel proces aan vooraf gegaan van oefenen, studeren en discipline wat meestal wordt gevoed door een gezonde dosis interesse.

Afgelopen week las ik een mooi stuk van Robert Loeber:

In Nederland verkeren we in een muzikale impasse. Door nadruk op individualiteit, prestatie en beroemdheid, zijn we helemaal vergeten dat muziek maken een samenbindende functie heeft. Muziek is bij uitstek sociaal, en gaat niet om wegstemmen van de mindere goden, maar juist om het laten deelnemen van iedereen, naar ieders afzonderlijke talent en vermogen. We moeten dus niet óp het podium willen staan, we moeten weer gewoon met beide benen op de grond blijven en samen muziek maken; in de fanfare, het koor, de accordeonvereniging of het mandolineorkest.

Ik ben van mening dat muziek mensen kan verbinden. Samen muziek maken is een van de mooiste dingen die er is. Het laat je de essentie van muziek voelen.

Bart Spruit